Eminé Sadk, autor „Pustej Bułgarii”: „Reżimy totalitarne potrafią rozpuścić tożsamość i uczynić z ciebie na przykład dobrego komunistę”.

Region, Ludogorie — lub Deliormán, jego oryginalna nazwa w języku tureckim — tak odizolowany, że aż do XX wieku nie pojawiał się nawet na mapach. Obszar Bułgarii , gdzie różne grupy etniczne (Turcy, Cyganie Romowie, Żydzi, Bułgarzy) współistniały przez setki lat. Kiedyś pod Imperium Osmańskim, później pod jarzmem sowieckim, a dziś „opuszczone terytorium” dzikich lasów i ferm owiec, które, podobnie jak nasza wyludniona Hiszpania , zmusza wielu do opuszczenia.

To jest częściowo miejsce akcji powieści Caravan for Crows (Automática Editorial) bułgarskiej pisarki Eminé Sadk (Dúlovo, 1996). W maju ubiegłego roku była w Madrycie , aby zaprezentować hiszpańskie tłumaczenie swojej pierwszej powieści, napisanej w wieku 23 lat w czasie pandemii.

Bohaterem jest Nikolay Todorov , czterdziestoletni nauczyciel geografii, który właśnie zdobył europejską nagrodę za odnowienie środowiska edukacyjnego w liceum w małym bułgarskim miasteczku, w którym pracuje. Pochodzi ze wsi.

Historia zaczyna się od początku wielkiego dnia Todorova. Jest singlem, niedowierzającym i sceptycznym, ale także czułym i dobrym w sercu (co Sadkowi udaje się przekazać). Burmistrz i dyrektor szkoły zorganizowali przyjęcie, aby uczcić nowinę o jego nagrodzie, a Todorov, po przejściu przez rynek i napotkaniu wielu postaci (Szewca, Szeryfa, damę) po drodze, dociera na bankiet, gdzie ma wygłosić przemówienie chwalące lokalne tradycje (czego wcale nie chce robić). Jego rozpacz jest tak wielka, że ​​gdy otwiera usta, wszystko, co może zrobić, to zwymiotować.

Postać, czasami komiczna, a czasami tragiczna, która sprawiła, że ​​autorka zastanawiała się, czy się wpasuje, gdy zaproponowano jej pierwsze tłumaczenie na język hiszpański. „Naprawdę martwiłam się, jak zostanie przyjęte przez zagranicznych czytelników, ponieważ konteksty życia są różne, ale potem pomyślałam, czy nie żyjemy w tej samej Europie? Wiem, że w Hiszpanii istnieją również różnice między obszarami miejskimi i rolniczymi, że są też odizolowane i puste miejsca...” opowiada podczas rozmowy wideo na Zoomie dzień przed podróżą do Madrytu.

Wierzy, że „książka może działać” w naszym kraju i szczegółowo opisuje, że Ludogorie, obszar, w którym urodziła się jej bohaterka i ona sama, „został opuszczony po Czarnej Śmierci” i że czasy nie były lepsze za czasów panowania Imperium Osmańskiego. „To właśnie tam rozwinęła się kultura Imperium Osmańskiego, a podczas obu wojen światowych, wojen bałkańskich i ery komunistycznej było miejscem docelowym dla różnych grup etnicznych z różnych części Bułgarii” – dodaje.

Miejsce dla historii, które w oczach Sadka należało opowiedzieć: „To miejsce ma swoje własne zasady; nie podąża za zegarem współczesnego świata. Jest domem dla wielu sposobów postrzegania życia, a także widziało, jak wiele osób wyjeżdża i nigdy nie wraca. Dla mnie powrót do domu moich rodziców w czasie pandemii był bardzo ważny”.

Sadk, profesjonalny szef kuchni, mówi, że nadejście Covidu zmusiło go do zamknięcia restauracji i powrotu do rodzinnego regionu . Podobnie jak Todorov, po niefortunnym wypadku podczas ceremonii wręczenia nagród, postanowił przeprowadzić się do Ludogorie. „Todorow przypomina mi moich przyjaciół urodzonych w latach 70., którzy wyjechali, a w niektórych przypadkach wrócili. Interesujący ludzie, o których chciałem, żeby świat się dowiedział” – wspomina.

Todorov, podobnie jak autorka, wraca do zapomnianych wiosek Ludogorie, zapraszając nas do eksploracji tej nieznanej europejskiej enklawy, w której dominuje kulturowe skrzyżowanie. „Pomyślałam, że muszę zbadać, co się tam dzieje, jaki rodzaj literatury został napisany o tym miejscu, i zdałam sobie sprawę, że nie ma wiele do przeczytania o tym konkretnym obszarze, więc zaczęłam pisać...” I dodaje, nie mówiąc tego, że czuje się dumna: „Byłam w domu moich rodziców, zdezorientowana, myśląc o pokazaniu światu miejsca, w którym mieszkałam, a teraz, spójrz, zamierzałam pojechać do Madrytu, aby porozmawiać o powieści... Myślę, że to jest siła literatury, siła łączenia”.

Sadk była również zainteresowana opisem życia „tych, którzy mają dwie kultury, ale żyją głównie w jednej”. „To ludzie granic, ale świat zawsze taki był, przynajmniej dla mnie. To ciekawe, jak reżimy totalitarne mogą w jakiś sposób rozpuścić tożsamość i zmienić cię, na przykład, w dobrego komunistę” – zastanawia się nad różnymi wpływami historycznymi, które nadal mocno ciążą na jej regionie.

Sadk ma również kota i mówi, że jej kolejna powieść, opowiadająca historię kobiety z początku XX wieku, która podróżuje po różnych bułgarskich miejscach, również przedstawia kota jako postać. A do każdego, kto czyta te słowa i może zdecydować się odwiedzić odległy region Ludogorie tego lata, autorka ostrzega: „Powieści nie były zbyt popularne w Bułgarii; nie przekazywały tego, czego szukała publiczność, ale teraz pojawiła się nowa energia, nowi pisarze z nowymi podejściami. Kultura bułgarska przeżywa renesans. I nie ma dużych i małych krajów, ale duże kultury i uciskane kultury. Moi przyjaciele pisarze mają wojowniczą postawę”.

Eminé czuje się częścią „czegoś bardzo potężnego do zobaczenia”. „I nikt nam tego nie daje; po prostu wymyślamy nowy świat. Już samo mówienie o tym wywołuje u mnie gęsią skórkę. Istnieje ogromna przepaść kulturowa między moim pokoleniem a poprzednim, a oglądanie tworzenia jest piękne. Nieważne, jak się to skończy. Powiedzmy po prostu, że próbowaliśmy”.